Mijn god de stress
Mijn dagen van aankomende projecten negeren zijn geteld. Medestudenten die klaagde over al de gevraagde opdrachten vond ik flauw. "Veel werk? Maar neen, dat is allemaal een of andere door snode instanties gemaakte optische illusie. Die lettertjes in uw agenda staan er eigenlijk niet."
Deze fase van ontkenning is nu echter voorbij. Schommelende ecologische boekbind rolstoelen vliegen me nu om de oren. Volledig nieuwe software wordt ons extreem gebrekkig aangeleerd in 1 les. Chaos van wie zit er nu juist allemaal in mijn groep, en welk van de projecten is dit nu juist? Zit ik wel in het juiste gebouw? Heb ik nog pizza in mijn koelkast liggen? Wat voor prentje moet ik hier nu in godsnaam onder proppen? Dergelijke levensvragen zoemen voorbij.
Mijn god de stress
Beste heer,
naar aanleiding van het telefoongesprek met mijn collega stuur ik u in bijlage een uitnodiging en stratenplan voor de biertest die momenteel bij ons loopt.
Bedoeling is dat u de ganse avond mag drinken zoveel u wil. Er worden ook snacks en broodjes voorzien en in de loop van de avond zal u tweemaal gevraagd worden om uw oordeel over de gedronken bieren te geven.
Ah, marktonderzoek naar mijn hart.
dat groenlinks bij die Nederlanders is echt wel DE politieke partij voor mij, hadden ze maar zo iets in België. Hun reclame filmpje alleen al.
En toch is er naar mij een stokje toegeworpen. Blijkbaar een legendarisch, maar voor mij zeer nieuw, WTF stokje. Een "vind een compleet maffe/weirde/… oldie clip op Youtube en/of een andere video site" stokje. En wat is er maffer, weirder en …er dan conservatieve Amerikaanse flippos van een paar decennia geleden?
Naar voorbeeld zal ik dit stokje dan ook maar doorgeven, en dat doe ik aan Smilingtears en Kalenderblaadjes.
Jaja, de filmsterren van tegenwoordig zijn niet meer wat ze vroeger waren. Zomaar mails sturen naar zon onbelangrijke pleb, zon jan met de pet, zo'n doodgewone jongen als ik. Ik moet wel zeggen dat ik liever een mail had gekregen van Keira Knightley, Halle Berry of Kate Beckinsale. Kieskeurig? Dat wist ik al langer.
Muziek heeft vaak een nogal raar effect op mijn gedrag. Toen ik Zondag, zoals vaak met de allerlaatste trein van die dag, naar mijn kot ging in Antwerpen, hadden die sloebers van de NMBS toch wel geen vertraging zeker. Resultaat: drie kwartier wachten in een verlaten station van Mechelen. Toen "French Movies" van "Magnus" begon te spelen werd ik plots geslingerd in een of andere artistieke bui. Al mijn gedachtes werden plots vloeiend Frans en met mijn gsm-camera in de hand heb ik elk hoekje van het station zo "artistiek om artistiek te zijn" mogelijk in bits en bytes omgezet. "Is het hier dat de trein naar Antwerpen aan gaat komen" vroeg de uit het niets verschenen 40 jarige blonde stoot. Met een gigantisch zelfvertrouwen en ongetwijfeld in een zeer gebrekkig Frans antwoord ik dat ze gelijk had, en vroeg ik haar mening over wat ik nog "artistiek om artistiek te zijn" kan fotograferen. Na een paar rare blikwisselingen toont ze mij een opening waardoor je de trein naar Brussel kon zien.
Ondertussen was "Panic! @ the disco"'s "There's a good reason These Tables Are Numbered Honey. You Just Haven't Thought Of It Yet" bezig. (het nummer zelf is net zo geniaal als zijn titel). In de trein was het plots terug het saaie naar buiten kijken en metro verslinden. Het leven is altijd toch zo veel interessanter als het donker is.